Zaman akıp geçerken, neleri kaybettiğimizin farkında olmadan, uyuşturulmuş, tutsak haline gelmiş ruhlarımız acı çekmektedir. Bir ağıt; kardeşim Dünya'da ölüm olsa da, yaşlılık olmasa...
Neme lazım, ağır adımlarla yürüme eğilimine girmiş yaşlı bir teyze, diye uyuşmuş ruhumuz bize fısıldar. Sana ne! Görmezden gellll!
Sanki o ruh hep sahip olduğu bedende duracak gibi hareket ederiz. Yaşlılık, birden ortaya çıkan, ve sadece yaşlıları kapsayan bir kavrammış gibi algılayıp kulaklarımızı tıkarız: Biz yaşlan mayacağız...
Ama teyzenin bakan bir oğlu var! Peki biz yaşlandığımızda, bu günün gençleri yaşlılarına sahip çıkacak mı?
Minibüs tıka basa dolu! Tam ışıklara yakın durakta yaşlı bir teyzeyi alıyor ve Yaşlı teyze minibüse zor biniyor. Ayakta duran yolcular içerisinde, kırışmış göz kapaklarının altında sessizce oturan gençleri izliyor. Henüz 15.-17 yaşında gençler, Liseliler...
Başlarını eğmişler ve görmezden geliyorlar Yaşlı Teyze'yi. Bu nesil yaşlılarına saygı göstermediği gibi, kendi yaşlılarını bir kaşık suda boğmazlar umarım.
Bizler, gelecekteki yaşlılarız. Nasıl bakarsak, çocuklarımızda öyle bakacaklar bizlere...
Yaşlılarımıza sahip çıkalım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder